คนท้องอารมณ์แปรปรวนจรืงหรือ?

"ทำไมคนท้องหงุดหงิดง่ายจัง" คงเป็นคำถามของใครหลายๆคนที่เจอคนท้องเหวี่ยงใส่ โดยเฉพาะ คนท้องที่เป็นพนักงานขายของให้เรา ถ้าเป็นเมื่อก่อนก็คงไม่เข้าใจ แต่ตอนนี้เข้าใจแล้ว เพราะประสบการณ์ตรงตอนนี้นั่นเอง Tanya อายุ39ปีแล้ว บังเอิญตั้งท้องเมื่อช่วงกลางปี 2560 ที่ต้องบอกว่าบังเอิญ เพราะ Tanya แต่งงานมาตั้งแต่ ธันวาคม พ.ศ.2549 แล้วมีความพยายามที่จะตั้งครรภ์มาโดยตลอด จนกระทั่งคิดว่า คงไม่มีหวัง ด้วยอายุที่เพิ่มมากขึ้น และได้คุยกับสามีว่า ถ้าไม่มีก็คงอยู่แบบแก่ๆไป เที่ยวไปกินไปละกัน แล้วพอความหวังหมดลงปุ๊บ ตัวเล็กก็มาปั๊บ งงมากมาได้ไง แต่ก็มาแล้วเตรียมตัวกันไม่ถูกเลย ตอนนี้อายุครรภ์ก็ 33สัปดาห์+4วัน กว่าจะผ่านช่วงแพ้ท้องมาได้ ทรมานสุดๆหาความสุขให้กับตัวเองและตัวเล็กในท้องแทบไม่ได้เลย กินไม่อร่อย เหม็นทุกสิ่งอย่าง อะไรที่เคยหอม ทำไมมันเหม็นจนทนไม่ได้ คิดในใจแล้วชีวิตจะมีความสุขได้อย่างไร ตัวเล็กในท้องจะได้รับความสุขมั้ย แล้วรูปร่างที่ค่อยๆเปลี่ยนไปอีก ได้รับกำลังใจจากคนรอบข้างที่ผ่านท้องมาก่อนว่า แพ้แค่3เดือนแหละเดี๋ยวก็หาย พอหายก็จะกลับมากินได้อีกครั้ง ตอนฝากท้อง น้ำหนัก 54 กก.ช่วงที่แพ้ท้องจริงๆจังๆ น้ำหนักลงไปเหลือ 48 กก. กังวลกลัวไปหมด กลัวว่าตัวเล็กในท้องจะไม่ได้รับสารอาหาร กินแล้วท้องผูกอึไม่ออกต้องสวนทวารบ่อยๆ ต้องปรับเปลี่ยนการกิน กลางคืนฉี่บ่อย นอนไม่ค่อยหลับ จะมาหลับก็ช่วงเช้ามืด ในที่สุดช่วงเวลาที่ทรมานก็ผ่านพ้นไป 3เดือนเป๊ะ พอหายแพ้ท้องก็เริ่มกิน กินและกิน กินอะไรก็อร่อย  แต่ยังไม่จบ คุณหมอตรวจเจอว่าเป็นเบาหวานขณะตั้งครรภ์ ต้องฉีดอินซูลินเองก่อนอาหารเช้าครึ่งชั่วโมงทุกวัน เริ่มฉีดเองตั้งแต่สัปดาห์ที่ 18 และต้องควบคุมอาหารด้วย

                                                                   
                                          จากคนที่กลัวเข็มมากๆแล้วต้องมาฉีดยาเองท่องไว้"เพื่อลูก"

 การกินที่แสนอร่อยมีอันต้องสะดุดลง ข้าวขาวมีคาร์โบไฮเดรทต้องกินเป็นข้าวกล้อง ข้าวไรซ์เบอรี่แทน ลองนึกดูนะคะคนที่เคยชินกับการกินข้าวหอมมะลิ ข้าวขาวทุกมื้อ แล้วต้องมากินเป็นข้าวกล้องแทนทุกมื้อ กินบางมื้อยังพอทน แต่นี่ต้องกินทุกมือนี่สิ ไม่เป็นไรเพื่อลูกอดทนได้ ขนมหวานทุกชนิดเลิกคิดไปได้เลย ขนมปัง ไอศกรีม เครื่องดื่มรสหวานทานง่าย ผลไม้กินได้บางชนิด ความสุขในการกินเริ่มหายไปอีกแล้ว ประคับประคองจิตใจ ร่างกายและอารมณ์มาจนถึงปัจจุบันนึกว่าจะรอดพ้นแล้วเชียว เมื่อตั้งครรภ์เข้าสัปดาห์ที่33 มีบางอารมณ์ความรู้สึกเริ่มไม่มั่นคงในบางวัน บางวันอารมณ์ดี บางวันจู่ๆก็รู้สึกเศร้าโดยไม่มีสาเหตุ ดูอะไรเศร้านิดหน่อยต่อมน้ำตาแตก ขี้น้อยใจ แต่ไม่บอกใครเก็็บไว้คนเดียว พอลูกดิ้นก็อาศัยคุยกับลูก พยายามหาข้อมูลบทความของคนท้อง กลับพบว่าเป็นปกติของคนท้อง บางคนอาจจะเป็นโรคซึมเศร้าก่อนคลอดและหลังคลอด โชคดีอย่างนึงพื้นฐานเป็นคนที่อารมณ์ดีอยู่แล้ว ยิ้มง่ายหัวเราะง่ายแล้วก่อนหน้านี้ที่จะท้องสักสี่ห้าปี ได้มีโอกาสเข้าปฏิบัติธรรมฝึกจิตฝึกใจมาบ้าง ทำให้ควบคุมอารมณ์ได้พอสมควร พอคิดได้ว่ามันเป็นอารณ์ที่เกิดขึ้นเพราะฮอร์โมน ก็ทำใจคิดเสียว่าเดี๋ยวมันก็ผ่านไป ที่เล่ามาทั้งหมดนี่แค่ฉบับย่อนะคะ รายละเอียดในการตั้งครรภ์กว่าจะผ่านไปแต่ละวันเยอะมาก แต่ความสุขทั้งหมดที่เกิดขึ้นได้ก็ตอนที่ตัวเล็กดิ้นยุกยิกๆในท้องนี่แหละ นับวันรอว่าเมื่อไหร่จะได้เจอกัน